[นิทานเรื่องเล่า] นิทานรักบริสุทธิ์อันแสนเศร้าของ...แมลงปอ...

นิทานรักบริสุทธิ์อันแสนเศร้าของ...แมลงปอ...editor by Roytavan
...มีเมืองเล็กๆ ที่สวยและสงบสุขเมืองหนึ่ง มีคู่รักคู่หนึ่งที่รักกันมาก ทุกวันพวกเขาจะพากันไป ดู ชม พระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาดและไปส่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ชายหาดตอนโพล้เพล้ ทุกคนที่เคยพวกเขาพบเจอจะมองด้วยสายตาอิจฉาในความรักของคนคู่นี้เสมอ..แต่แล้ววันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุรถชนขึ้น หญิงสาวผู้โชคร้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอนอนเงียบๆ อยู่บนเตียงของโรงพยาบาวันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า เธอก็ยังคงไม่ฟื้นคืนมา...

ตอนกลางวัน..ชายหนุ่มจะมาเฝ้าอยู่ที่หน้าเตียง ร้องเรียกคนรักของเขาเสมอ ทั้งๆ ที่เธอไม่ตอบสนองใดๆเลย

ตกกลางคืน...ชายหนุ่มจะไปสวดภาวนาอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าที่โบสถ์นอกเมือง เขาร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง ไม่มีจะไหลออกมาอีกแล้ว

...หนึ่งเดือนผ่านไป...หญิงสาวยังคงหลับใหลไม่ฟื้นเหมือนเดิม ส่วนชายหนุ่มก็ดูจะซูบเซียวขึ้นทุกวัน แต่ก็ยังคงสวดอ้อนวอนต่อเทพเจ้าแห่งความรักอยู่เสมอไม่หยุดหย่อน...และแล้ววันหนึ่ง...เทพเจ้าแห่งความรักก็เกิดเห็นใจในรักของชายหนุ่มและตกลงที่จะประทานพรให้แก่เขา

เทพเจ้าแห่งความรักได้ถามชายหนุ่มว่า “เจ้ายอมที่จะแลกพรนี้ด้วยชีวิตของเจ้าไหม”

ชายหนุ่มตอบโดยไม่ลังเลว่า “ ผมยอมครับ”

เทพเจ้าแห่งความรักพูดว่า “งั้นดีฉันจะให้คนรักของเจ้าฟื้นขึ้นมา แต่เจ้าต้องแลกกับการกลายเป็นแมลงปอเป็นเวลา 3 ปี เจ้าจะตกลงยอมไหม”

ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้น แต่ก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม “ผมยอมครับ”

ยิน..

...พอถึงเวลารุ่งสาง...ชายหนุ่มได้กลายเป็นแมลงปอสวยงาม เขาบอกลาพระผู้เป็นเจ้าแล้วรีบบินกลับไปที่โรงพยาบาล หญิงสาวฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ หากแต่มีนายแพทย์หนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ เตียงของเธอ คุยเรื่องอะไรกันสักอย่างหนึ่ง แต่ช่างเสียดายที่เขาไม่สามารถที่จะได้
หลายวันผ่านไป...หญิงสาวแข็งแรงพอที่จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่เธอดูไม่มีความสุขเลย เธอออกตระเวนหาข่าวคราวของชายหนุ่ม แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าชายหนุ่มหายไปอยู่ที่ไหน...หญิงสาวยังไม่ละความพยายามที่จะตามหาชายคนรักของเธอ ชายหนุ่มซึ่งอยู่ในร่างของเจ้าแมลงปอได้แต่บินวนเวียนอยู่รอบตัวหญิงสาวไม่ห่าง ทว่าเขาไม่สามารถที่ส่งเสียง ไม่สามารถโอบกอดเธอเขาทำได้แค่เพียงเฝ้ามองดูหญิงสาวไม่ให้คลาดสายตาเท่านั้น

ฤดูร้อนผ่านไปแล้ว...ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดใบไม้ปลิวร่วงหล่นจากต้นไม้ใหญ่...

...เจ้าแมลงปอจำต้องจากที่นี่ไปแล้ว นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้บินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาว..เขาอยากใช้ปีกของเขาลูบใบหน้าของหญิงสาว อยากกล่าวลากับเธอ...แต่อย่างไรก็ตามร่างเล็กบอบบางในคราบของแมลงปอ ก็ไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากหญิงสาวได้...

และแล้วฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือน...เจ้าแมลงปอรีบบินกลับมาหาคนรักของเขา เพื่อจะพบว่าร่างอันคุ้นตานั้น บัดนี้ได้ยืนเคียงคู่อยู่กับชายรูปร่างสันทัดคนหนึ่ง ภาพๆ นั้นทำให้เจ้าแมลงปอเกือบจะบินตกลงมาจากอากาศเลยทีเดียว ชาวบ้านต่างกล่าวขานถึงเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้หญิงสาวได้รับบาดเจ็บสาหัส..ทำให้ได้พบกับแพทย์หนุ่มที่น่ารัก และ ใจดี คนนั้น และยังกล่าวถึงความรักของคนทั้งคู่ที่เหมือนถูกกำหนดมาอย่างไรอย่างนั้น...แน่นอนพวกเขายังคงพูดถึงหญิงสาวที่สดใสร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากมายนัก...เจ้าแมลงปอรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก...

หลังจากนั้นไม่กี่วัน...แมลงปอเห็นแพทย์หนุ่มผู้นั้นพาคนรักของตนไปชายทะเลเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น พอตกพลบค่ำเขาทั้งคู่ก็ยังคงอยู่ที่ชายหาดเพื่อชมความงดงามของดวงอาทิตย์ยามที่ลาลับขอบฟ้า...แต่สำหรับเขาแล้ว...ได้แต่เพียงแค่พาร่างแมลงปอตัวเล็กบินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาวเท่านั้น...เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ฤดูร้อนของปีนี้ช่างยาวนานยิ่งนัก...เจ้าแมลงปอบินต่ำลงๆ ทุกวันด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดใจ...เขาไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพอที่จะบินเข้าใกล้หญิงอันเป็นที่รัก..ท่าทางการพูดคุยกันอย่างสนิทสนมและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของคนทั้งคู่ ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวมากมายยิ่งนัก

...ฤดูร้อนปีที่สามเริ่มมาเยือนอีกครา....เจ้าแมลงปอตัวน้อนไม่ค่อยได้ไปเฝ้าดูคนรักของเขาเหมือนเช่นเคยอีกแล้ว เพราะบัดนี้บ่าของหญิงอันเป็นที่รักบัดนี้ถูกโอบกอดด้วยมือของแพทย์หนุ่ม...ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยคตวามสุขที่ได้รับจากแพทย์หนุ่มผู้นั้น เขาได้เพียงแต่คิดว่า...ต่อแต่นี้หญิงผู้เป็นที่รักของเขาคงลืมเลือนเขาไปทีละน้อย ๆ พร้อมทั้งอดีตของเขาและเธอก็จะหายไปเช่นกัน... เหลือเพียงเขาเท่านั้นที่ยังคงเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเศร้าโศกและปวดร้าวใจจนเกินที่จะทน...

...และแล้ววันสุดท้ายของการกลายร่างเป็นแมลงปอตามที่พระผู้เป็นกำหนดของเขาก็มาถึง...วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว...
แต่คนรักของเจ้าแมลงปอกับนายแพทย์หนุ่มก็กำลังจะเข้าจัดพิธีแต่งงานในวันนี้เช่นกัน ....เจ้าแมลงปอค่อย ๆ บินเข้าไปในโบสถ์ เขาบินไปเกาะอยู่บนบ่าของพระผู้เป็นเจ้า...เพื่อเฝ้าดูคนทั้งคู่...

เขาได้ยินเสียงของคนรักที่ดังมาจากข้างล่างตอบรับคำสาบานของพระผู้เป็นเจ้าว่า...“ฉันยอมรับค่ะ”...

เขาเห็นแพทย์หนุ่มคนนั้นสวมแหวนให้หยิงผู้เป็นที่รักของเขา...ตามด้วยจุมพิตที่แสนหวานของคนทั้งคู่...เจ้าแมลงปอน้อยน้ำตาร่วงพรู...หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดและความเศร้าเสียใจ...รินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย...


เทพเจ้าแห่งความรักถามเจ้าแมลงปอตัวน้อยว่า “เจ้ารู้สึกเสียใจไหม”

เจ้าแมลงปอเช็ดน้ำตาแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไรครับ”

เทพเจ้าแห่งความรักถอนใจแล้วพูดต่อว่า “งั้นพรุ่งนี้เจ้าก็จะได้กลายร่างกลับเป็นมนุษย์เช่นเดิมแล้ว”

เจ้าแมลงปอส่ายหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนตอบออกไปว่า “ขอให้ผมเป็นแมลงปออยู่แบบนี้ต่อไปตราบชีวิตของผมเถอะครับ”

เมื่อเทพเจ้าแห่งความรักได้ฟังคำตอบเช่นนั้น จึงเอ่ยขึ้นว่า "...ความรัก...ขึ้นอยู่กับชะตาฟ้าลิขิต ความรักที่แท้ของหญิงชายนั้นในบางครั้งก็ต้องยอมเสียสละ การที่เจ้ายอมสูญเสียเพื่อให้คนผู้เป็นที่รักของเจ้ามีความสุขนั้น นับว่าเป็นความรักที่แท้จริง ความรักเช่นนี้ไม่จำเป็นที่จะต้องได้อยู่เคียงคู่กันเสมอไป...หากคิดที่จะรักแล้วแม้นว่าคนผู้นั้นจะไม่รักเจ้าตอบก็จงอย่าเสียใจ...จงภูมิใจเถอะว่าเจ้าคือผู้ที่ได้ชื่อว่า เป็นผู้ที่มีหัวใจรักแท้และรักด้วยความบริสุทธิ้ใจ ไม่หวังสิ่งตอบแทนใด ๆ จากบุคคลที่เจ้ารัก..."
ด้วยหัวใจรักของแมลงปอน้อยนี้เอง จึงทำให้เทพแห่งความรักอำนวยพรให้แก่เขาว่า "...สักวันหนึ่งข้างหน้าเจ้าจะได้รับความรักดั่งนี้เช่นกัน...และข้าขอให้เจ้าจงดูแลและรักษามันไว้ให้ดี..."

เจ้าแมลงปอน้อยน้อมคารวะต่อเทพเจ้าแล้วบินจากไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข....