สนธยาจะใกล้ค่ำ คำนึงหน้าเจ้าตาตรู
รอนรอนสุริยโอ้ อัสดง ตรงนาเกลือ
สุริยาลาลับกับนาเหลือ
เรื่อยเรื่อยมาเรียงเรียง
นกบินฉียงไปทั้งหมู่
ตะวันคล้อย ลอยเคลื่อน เย็นเยือนแล้ว
ฟ้าเพริศแพรว แววแสง ลดแรงกล้า
คนถ่ายภาพ ทำได้เพียงยกกล้อง เล็งไปที่ดวงตะวัน แล้วกดชัตเตอร์ จริงๆ
ขนำในทะเล
ก่อนมาถึงภาพนี้มีภาพคนกลุ่มใหญ่กำลังผูกกระฃังกันวุ่นวายรวมทั้งเจ้าของภาพ
ภาพทั้งหมดในครั้งนี้ เป็นภาพที่ถ่ายโดย บุคคลที่ถ่ายภาพอ่อนหัดยิ่งกว่าพลอยโพยม เป็นภาพจากชาวมีนกรที่คร่ำเคร่งกับงานข้างหน้า ทุกภาพเกิดในระหว่างการปฏิบัติงาน เป็นประจักษ์พยานว่า แม้สนธยาเวลาค่ำมาเยือน หากงานไม่เสร็จลุล่วงดังตั้งใจ ก็ไม่เลิกร้างรากลางคัน บางภาพในนาเกลือ บางภาพที่ชายฝั่ง โดยเฉพาะภาพสุดท้าย ในทะเล บริเวณที่เรียกว่า ขนำ ( ขะหนำ เป็นคำท้องถิ่นปักษ์ใต้ แปลว่ากระท่อม)
เป็นภาพที่ถ่ายเพื่อเก็บรายละเอียดการปฏิบัติงาน แต่ด้วยความที่ผู้ถ่ายนึกได้ว่า มีคนที่บ้านกำลังคร่ำเคร่ง กับภาพพระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ตก กล้องก็เลยจับภาพดวงอาทิตย์ ไว้บ้าง เป็นผลพลอยได้ แต่คนที่บ้านก็รู้สึกซาบซึ้งเสียเหลือเกินแล้ว
ภาพก็ไม่ได้สวยงามน่าตรึงตาเวลาชม แต่ ภาพเหล่านี้ตรึงใจ ในเหตุที่มาของภาพมาก มาก
อย่างน้อยพลอยโพยมอยากสื่อว่า ยังมีคนที่รักงานทุ่มเทตัวเองให้กับงานที่รับผิดชอบขนาดนี้.............
อันที่จริงมีภาพพระอาทิตย์ขึ้นอีก แต่ไม่งามเลยจริงๆ แต่ที่มีนัยสำคัญของภาพ ก็คือ ภาพแต่ละภาพเหล่านั้น สื่อว่า ภาพที่ถ่ายไว้ ห่างไกลกับที่พักคนถ่าย เป็นระยะทาง ร้อย ร้อยกิโลเมตร ผู้ถ่ายออกไปปฎิบัติงานตั้งแต่ ตีห้า (หมายถึงออกไปทำงานที่รับผิดชอบนั้นๆ ไปทันถ่ายภาพพระอาทิตย์ขึ้น ที่จุดหมายปลายทาง ประมาณนั้น นั่นเอง )
ได้ภาพเหล่านี้ ปะปนอยู่ ใน file งาน มาน่ะค่ะ
ก็แอบชื่นชมความตั้งใจความรักงานกับมีนกรผู้นี้........
แม้ทุกวันนี้ จะเป็นการทำงานที่เจ้าตัวไม่รับเงินเดือนตามความรับผิดชอบ วิถีชีวิต ก็เหมือนเดิมทุกประการ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น