[นิทานเรื่องเล่า] ...ก้อนหินเดียวดาย...
เรื่องโดย : วาดวลี
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว (ไม่นานเท่าไหร่)...ก้อนหินก้อนหนึ่ง อยู่เดียวดายในที่ส่วนตัวของมันลำพังในท้องทุ่งกว้าง..บางวันก้อนหินไถตัวเองเล่น ไปขีดไปเขียนลงบนพื้นทราย สร้างรอยอันขรุขระบนพื้น และผนังตัวเอง จากการกลิ้งตัวไปมา...ร่องรอยเหล่านั้น จนมีคนมาอ่าน มาเห็นก็ชอบใจและตีความไปตามประสบการณ์ของแต่ละคน...
เจ้าก้อนหินไม่รู้ว่า ตลอดชีวิตมันเดินมาไกลเท่าไหร่แล้ว ต้นไม้ ดอกไม้ นก ในถิ่นใหม่ รวมทั้งก้อนหินก้อนอื่น ต่างอยากรู้จักกับก้อนหินเดียวดายพลัดหลงก้อนนี้...พวกเขาต่างพากันเดินทางมา ทักทายก้อนหินเดียวดาย "ฉันอยากเป็นเพื่อนเธอ"
ก้อนหินเดียวดายตอบว่า "ฉันก็อยากเป็นเพื่อนเธอ..." เธอดีใจที่มีเพื่อนมากขึ้น หลายๆคนเข้ามาสนิทสนม เธอหลงใหลมิตรภาพบางๆ เหล่านั้น จนรู้สึกราวกับว่า ตัวเองมีความหมาย สำคัญ และก็ไม่ได้โดดเดี่ยวต่อไปอีกและยินดีอาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนั้นสักระยะหนึ่ง...
แต่แล้ววันหนึ่ง..ก้อนหินเดียวดายเดินทางไปพบกับก้อนหินอีกก้อนหนึ่ง มันนั่งอยู่เงียบๆ ..เธอเข้าไปถามว่า "เป็นอะไรไปหรือ"
ก้อนหินก้อนนั้นตอบว่า "ฉันกำลังถูกทิ้ง...เมื่อก่อนฉันก็เป็นแบบเธอ"
"เธอรู้จักฉันด้วยหรือ" ก้อนหินเดียวดายถามอย่างแปลกใจ
"รู้จักสิ..ฉันรู้จักเธอดี จากการเล่าของคนอื่นๆ ใครบ้างไม่รู้จักเธอ" ก้อนหินเดียวดายฟังถ้อยคำเหล่านั้นอย่างแปลกประหลาดใจ
"น่าขอบคุณที่มีคนพูดถึงฉัน...แต่ฉันคงไม่มีโอกาสรู้ว่าใครจะพูดถึงฉันอยางไรบ้าง" ก้อนหินเดียวดายรำพึงกับก้อนหินก้อนนั้น
"เธออยากฟังไหม..ว่าเขาพูดถึงเธอว่าอย่างไรบ้าง"
"อืมไม่แน่ใจ..แต่จะเล่ามาก็ได้" ก้อนหินเดียวดาย เธออยากฟังสิ่งที่คนอื่นเล่าถึง มันท้าทาย มันน่าตื่นเต้นไม่น้อยเธอนั่งเงียบๆ แล้วก็ฟังเรื่องราวที่เขาพูดถึงเธอ...
เรื่องราวเหล่านั้นพรั่งพรูออกมา...บ้างก็บอกว่า
"ก้อนหินเดียวดายเหรอ..อืม น่ารักดีนะ..มองโลกในแง่ดี"
"เราว่าเธอสร้างภาพมากกว่า"
"เธอมีอุดมการณ์ดีนะ ดูเข้มแข็งดี"
"คงเป็นพวกชีวิตตัวกับใจไม่เหมือนกันนะ"
"ไม่อยากเชื่อหรอก ว่าก้อนจะรักบ้านรักเมืองเราจริงๆ อยู่ไม่นานเดี๋ยวก็คงไป"
"ฉันก็อยากจะตีสนิทดูนะ..ก็แกล้งคุยดีไปอย่างนั้นเอง"
ก้อนหินเดียวดายนั่งนิ่งๆ ฟังถ้อยคำเหล่านั้นจากก้อนหินก้อนเหงา ๆ เธอฟังมันแล้วก้ให้ผ่านพ้นไป เหมือนไม่เคยได้ฟัง "อืม..ขอบคุณนะที่เล่าให้ฉันฟัง..แล้วทำไมเธอถึงเลือกเล่าให้ฉันฟังล่ะ"
" เพราะว่าฉันเคยเป็นอย่างเธอมาก่อนไง...ฉันมีเพื่อนมากมาย ใคร ๆ ก็รักฉัน แล้ววันหนึ่ง เมื่อพวกเขาตีสนิทและได้รู้สิ่งที่อยากรู้ เขาจะก็จากไป"
"อืม..ขอบคุณนะที่เล่าให้ฟัง..ฉันคงไม่เสียใจ ถ้าจะมีใครรักฉันและไม่รักฉัน พวกเขาก็ต่างมีชีวิตและอุดมคติที่แตกต่างกันไปน่ะ"
"เธอคิดว่าจะยังมีคนจริงใจกับเธออีกหรือ ก้อนหินเดียวดาย" ก้อนหินน้อยถามมา
"อืม มีสิ..ฉันคิดว่าน่าจะยังมีอยู่ โลกเรากว้างใหญ่ไพศาล บางทีคนๆ นั้นอาจจะมีเพียงคนเดียวในโลก ก็พอแล้ว"
ก้อนหินรำพึงรำพันกับตัวเอง จากนั้นเธอกลิ้งตัวถูไถเพื่อนใหม่ และก็ปลอบใจว่า "อย่าใส่ใจกับถ้อยคำเหล่านั้นเลย ไม่มีใครรัก เราก็ต้องรักตัวเอง ดูสิโลกยังสดใสดีออก"
เธอว่าแล้วก็เดินจากมาพร้อมรอยยิ้ม แม้มันจะไหลปนเปื้อนน้ำตาอยู่อย่างเงียบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น