[นิทานเรื่องเล่า]...หมู่บ้านดอกไม้...
เขียนโดย : เจ้าหญิงน้อย
กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ในหมู่บ้านที่ไม่ไกลจากที่ที่เราอยู่เท่าไหร่ เป็นหมู่บ้านที่มีดอกไม้หลากชนิดขึ้นอยู่มากมาย เราจะเรียกหมู่บ้านแห่งนี้ว่า "หมู่บ้านดอกไม้"
เด็ก ๆ ในหมู่บ้านแห่งนี้ มีหน้าที่ช่วยพ่อกับแม่เอาดอกไม้ในสวนไปขาย บางวันเป็นดอกกุหลาบสีสวยกลิ่นหอมชื่นใจ บางวันเป็นดอกเยอบีร่า สีสันสดใส...บางวันถ้ามีเวลา บรรดาแม่ๆก็จะเก็บดอกมะลิมาร้อยมาลัย ส่วนหนึ่งก็เอาใส่พานถวายพระ ที่เหลือก็จะวานเด็กๆให้ช่วยเอาไปขาย
เด็กๆในหมู่บ้านดอกไม้เป็นเด็กดีและว่าง่าย อาจเพราะเติบโตขึ้นมาท่ามกลางธรรมชาติและดอกไม้...จึงเป็นเด็กที่มีจิตใจอ่อนโยน เด็กทุกคนตั้งอกตั้งใจช่วยงานพ่อและแม่เป็นอย่างดี และที่สำคัญ เด็กๆไม่เคยลืมทำการบ้านไปส่งคุณครูที่โรงเรียนด้วย ทุกคนคงอยากให้หมู่บ้านดอกไม้มีความสุขอย่างนี้ตลอดไป...
แต่แล้ววันหนึ่ง...ก็ได้มีพวกพ่อมดแม่มดใจร้าย เดินทางมาจากที่ที่ไกลแสนไกล จนมาพบหมู่บ้านแห่งนี้ พวกมันไม่ชอบดอกไม้ เพราะดอกไม้เป็นตัวแทนของความงามและความดี พวกมันจึงเสกดอกไม้ให้กลายเป็นดอกหนาม และบังคับให้เด็กๆเอาดอกหนามไปขายตามที่ต่าง ๆ...
เด็กๆที่น่าสงสาร...ใครเล่าจะซื้อดอกหนามที่พวกเขาเอามาขาย พวกพ่อมดเห็นว่าทุกคนไม่ชอบความชั่วร้าย ก็ยิ่งโมโหจนน่ากลัวเข้าไปใหญ่ เด็กๆในหมู่บ้านดอกไม้ ต่างหวาดกลัวพวกพ่อมดกันมาก จิตใจที่เคยมีแต่ความอ่อนโยนแจ่มใส จึงเริ่มเปลี่ยนไป เด็ก ๆ เริ่มจะลืมเลือนความงามของดอกไม้...ลืมความอบอุ่นของดวงตะวันที่เคยส่องแสงเหนือสวนดอกไม้อย่างแจ่มใส...ลืมความหวัง ลืมความฝันที่เคยมีอยู่เต็มเปี่ยมในหัวใจ...คงเหลือแต่ความกลัว ความหิว และเสียงร้องไห้...ไม่มีใครสักคนอยากฟังนิทานจากดอกไม้ เพราะดอกไม้ของพวกเขากลายเป็นดอกหนามไปเสียแล้ว
"เราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้" เทพธิดาดอกกุหลาบ กล่าวอย่างร้อนรน แต่ตัวเธอเองก็จนปัญญาเช่นกัน
พลังของเทพธิดาดอกไม้แต่ละดอกนั้นมาจากความฝันและความเชื่อของเด็ก ๆ ในสภาพที่เด็กๆมีแต่ความหวาดกลัวแบบนี้ เธอจึงพลอยไร้เรี่ยวแรงไปด้วย
"แล้วเราจะทำยังไง ไม่มีใครสักคนที่ยังมีความหวัง" เทพธิดาดอกเยอบีร่าเองก็แทบหมดกำลังใจเช่นกัน
"ต้องมีสิ ต้องมีเด็กสักคนที่ยังมีความหวัง เราเชื่ออย่างนั้น" เทพธิดาดอกรักกล่าวอย่างมั่นใจ
"เพราะสิ่งที่เป็นความแท้จริง คือความงดงามของดอกไม้ ไม่ใช่ความชั่วร้ายของดอกหนาม จะต้องมีเด็กสักคนที่เชื่อแบบนั้น และเราจะไปปลุกความหวังของเด็กคนนั้นเอง" กล่าวจบเทพธิดาดอกรักก็หายตัวไป
คืนนั้นเทพธิดาดอกรัก เข้าไปในความฝันของเด็กๆที่หลับใหล ช่างน่าเศร้าที่เด็กแต่ละคนต่างฝันถึงสิ่งที่น่ากลัวและโหดร้าย เทพธิดาดอกรักมองไปรอบตัวอย่างหม่นหมอง และเกือบจะมองผ่านดอกไม้เล็กๆดอกหนึ่งในความฝันของเด็กชายกล้าหาญไป ความที่มันเป็นเพียงดอกไม้เล็ก ๆ ที่แทบจะไม่เห็นถ้าไม่ใส่ใจ...แต่แค่นั้นก็มากพอแล้ว สำหรับการปลุกพลังดอกไม้
"เด็กชายกล้าหาญ การที่เธอยังมีดอกไม้เบ่งบานอบู่ในใจ เพราะเธอเป็นเด็กที่กล้าหาญ เชื่อมั่นในความดีและความงามของดอกไม้ ฉันขอมอบพลังแห่งความกล้าหาญและความดีทั้งหมดให้เธอไว้ เธอจะเป็นคนที่ทำให้ดอกไม้กลับมาเบ่งบานอีกครั้ง" เทพธิดาดอกรักร่ายมนต์แห่งความดีและความกล้าหาญในความฝันของเด็กชายตลอดคืนนั้นจวบจนรุ่งเช้า
ปาฏิหาริย์ย่อมเกิดกับผู้ที่เชื่อในปาฏิหาริย์...พี่กำลังหมายถึง คนเราจะสมหวังในสักวันตราบเท่าที่เขายังไม่สิ้นหวัง
เช้าวันนั้น เด็กชายกล้าหาญ...ลืมตาจึงขึ้นมาด้วยความสดชื่นแจ่มใส และทันทีที่เขายื่นมือไปแตะดอกหนาม มันก็กลายเป็นดอกไม้
"ดูสิ ๆ ดอกหนามกลับกลายมาเป็นดอกไม้" เด็กคนอื่นร้องเรียกกันให้ดูอย่างตื่นเต้นดีใจ
"เพื่อน ๆ ทุกคนก็ทำได้...หากเราเชื่อในความงามและความดีของดอกไม้ เชื่อเถอะว่าโลกนี้ไม่ได้มีแต่ความโหดร้ายของพวกพ่อมดตลอดไป...เชื่อเถอะว่าถ้าเรายึดมั่นในความดี เราจะเป็นคนดี เราจะไม่มีวันกลายเป็นคนร้ายไปได้" เด็กชายกล้าหาญ บอกเพื่อนๆถึงสิ่งที่รู้สึกอยู่เต็มหัวใจ
เด็ก ๆ คนอื่นจึงเริ่มต้นนึกถึงความงามของดอกไม้ กลิ่นกุหลาบที่หอมชื่นใจ เยอบีร่าสีสวยสดใส และมาลัยดอกมะลิสีขาวที่เราเอาไว้ถวายพระ...
ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง...ยิ่งคิดถึงสิ่งทีดีงามมากเท่าไหร่ บรรดาดอกหนามก็กลับคืนมาเป็นดอกไม้ พวกพ่อมดเมื่อตกอยู่ท่ามกลางความงาม ความดี ความกล้าหาญก็เหมือนจะหมดอำนาจไป...สุดท้ายก็ละลายกลายเป็นปุ๋ยให้บรรดาดอกไม้ ที่ตอนนี้กลับมาบานสะพรั่งงดงาม
แล้วหมู่บ้านดอกไม้...ก็กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง เพราะพลังแห่งความเชื่อในสิ่งดีงาม พี่อยากให้เด็กๆเอาอย่างเด็กชายกล้าหาญที่ไม่ว่าจะต้องเจอสถานการณ์ที่เลวร้ายอย่างไร เขาก็ยังมีความเชื่อในความดีอย่างไม่หวั่นไหว เชื่อเถอะว่าถ้าเราตั้งใจจะเป็นคนดี ก็ไม่มีอะไรจะทำให้เราเป็นคนร้ายไปได้...
ถ้าหากครั้งต่อไปมีพวกพ่อมดแม่มดมาบุกหมู่บ้านดอกไม้ พี่หวังๆว่าเด็กๆจะยังมีความดีและความกล้าหาญอยู่ในใจ แล้ววันนั้นพวกมันจะทำอะไรหนูไม่ได้ อย่าลืมดูแลหมู่บ้านดอกไม้ให้ดีๆนะคะ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น