[นิทานเรื่องเล่า] ..."เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล" ผู้จัดเรียงดวงดาว...

..."เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล" ผู้จัดเรียงดวงดาว...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... ณ ดินแดนแห่งผืนฟ้าอันกว้างใหญ่...ประกอบไปด้วยดวงดาวใหญ่น้อยอยู่รวมกันมากมาย ดวงดาวเหล่านี้จะตื่นขึ้นมาทอประกายในตอนกลางที่มืดมิด...บ้างก็ช่วยนำทางให้กับเรือที่ลอยลำอยู่กลางทะเล บ้างก็ช่วยปลอบโยนผู้คนที่กำลังมองท้องฟ้าด้วยความรู้สึกเดียวดายและอ้างว้าง บ้างก็คอยรับฟังคำอธิษฐานของเด็กดีและช่วยให้พวกเขาสมหวัง ดาวแต่ละดวงล้วนทำงานหนักและมีหน้าที่แตกต่างกัน...

ดังนั้นในทันทีที่ฟ้าสว่าง...พวกดวงดาวที่เหน็ดเหนื่อยต่างก็พากันหลับใหล...ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของ "ราชินีแห่งราตรี" ที่คอยเก็บผ้ากำมะหยี่สีดำที่คลุมท้องฟ้าออกไปและพาดวงดาวที่หลับสนิทไปเก็บในที่ที่จัดไว้ในเวลากลางวัน...

“ดาวเหนือเป็นดาวที่สุกสว่าง เอาไว้ใช้นำทางเพื่อบอกว่าทิศเหนืออยู่ทางไหน” ราชินีแห่งราตรีสอน "เจ้าหญิงรัตติกาล" พลางเก็บดาวเหนือไว้ในที่ที่จัดไว้

“ลูกต้องจดจำตำแหน่งดวงดาวให้ได้ และนำมาเก็บให้เป็นที่เป็นทาง เวลานำไปวางบนท้องฟ้าอีกครั้ง จะได้ไม่สับสน” ราชินีแห่งราตรีย้ำ

แต่เจ้าหญิงรัตติกาลไม่ชอบเลยที่จะต้องค่อยๆจัดเรียงดวงดาวให้เข้าที่แบบนี้...กว่าจะเสร็จก็คงหมดเวลาเล่นพอดี แล้วอีกเดี๋ยวก็ต้องเอาออกไปเรียงบนฟ้าใหม่อีกแล้ว เจ้าหญิงคิดพลางแอบหันไปย่นจมูกใส่กลุ่มดาวเต่า

“ลูกจำกลุ่มดาวลูกไก่ได้ไหม กลุ่มดาวของเด็กกตัญญูไง เด็กดีต้องมีความกตัญญูนะคะ เอาล่ะ เราจะเก็บดาวลูกไก่ไว้ตรงนี้นะ” แล้วราชินีแห่งราตรีก็วางกลุ่มดาวลูกไก่ให้หลับสบายอยู่ในที่ของมัน...

ราชินีแห่งราตรีและเจ้าหญิงแห่งรัตติกาลทำงานกันจนใกล้ค่ำก็ถึงเวลาต้องเอาดวงดาวทั้งหมดไปเรียงบนฟ้าใหม่...หลังจากปูผ้ากำมะหยี่สีดำ...พระนางก็เริ่มวางดาวเหนือไว้ทางทิศเหนือและดาวศุกร์ ซึ่งในตอนหัวค่ำเราจะเรียกว่าดาวประจำเมืองไว้ทางทิศตะวันตก...เพื่อเป็นหลักในการกำหนดตำแหน่งดวงดาวอื่นๆ

“ทำไมฉันต้องมาทำงานที่น่าเบื่อพวกนี้ด้วยนะ”

เจ้าหญิงรัตติกาลบ่นพลาง...วางดาวไถทั้งสามดวงลงไป แต่เธอก็บ่นดังมากไม่ได้เพราะราชินีแห่งราตรีเคยบอกไว้ ว่าถ้าเธอบ่นหรือทำงานอย่างไม่เต็มใจ ดวงดาวบนฟ้าจะทอประกายหม่นหมอง...แต่หากเธอใส่ความสุข ซึ่งเป็นเวทมนต์ในการทำงาน ดวงดาวทุกดวงจะกระพริบแสงสุกสว่าง...แต่ถึงแม้จะรู้อย่างนั้นก็มีหลายครั้งที่เจ้าหญิงทำตามไม่ค่อยได้ จึงมีบางคืนที่เราจะมองเห็นดวงดาว
อับแสงลงไป

“เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล วันนี้ลูกทำงานคนเดียวได้ไหม แม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย” ราชินีแห่งราตรีถามเจ้าหญิงในเช้าวันหนึ่ง ซึ่งถึงเวลาต้องเก็บดาวออกจากราวฟ้า

“ได้ค่ะแม่” เจ้าหญิงรับคำอย่างเต็มใจ เพราะอยากให้ราชินีพักผ่อนให้สบาย อีกอย่าง ถ้าราชินีไม่อยู่ เธอก็จะวางดวงดาวทั้งหมดไว้โดยไม่ต้องเอาไปจัดเรียงให้เป็นระเบียบก็ได้ถึงยังไงเดี๋ยวก็ต้องเอาออกมาใช้ใหม่อยู่แล้วนี่นา

ดังนั้น...เมื่อแน่ใจแล้วว่าราชินีแห่งราตรีกำลังหลับใหล เจ้าหญิงจึงทิ้งดวงดาวที่ยังไม่ได้จัดเรียงออกไปเที่ยวเล่นอย่างสนุกสนาน กว่าจะกลับมาอีกครั้งก็เมื่อเวลาใกล้ค่ำแต่ราชินีก็ยังไม่ตื่น...“แย่แล้ว ถึงเวลาที่ต้องเอาดวงดาวออกมาเรียงบนฟ้าใหม่” เจ้าหญิงบอกตัวเองอย่างตกใจ พลางรีบค้นหาดาวเหนือจากดวงดาวที่ยังกองรวมกันไว้ในห่อผ้ากำมะหยี่...

“หาดาวเหนือไม่เจอ...ทำไงดีๆๆ” เจ้าหญิงร้องหาดาวเหนือพลางรื้อโน่นค้นนี่ให้วุ่นวาย ดาวลูกไก่ดวงหนึ่งเลยกระเด็นไปอยู่ในกลุ่มดาวไถ...ดาวศุกร์ซึ่งตอนหัวค่ำควรจะขึ้นทางทิศตะวันตกก็กระเด็นไปอยู่ทางทิศตะวันออก...และเปลี่ยนชื่อเป็นดาวประกายพรึกแทน...

สุดท้ายแล้ว...คืนนั้นดาวเหนือกลับไปขึ้นอยู่ทางทิศใต้ ดาวอธิษฐานบางดวงของเด็กๆก็หายไป... เพราะการที่เจ้าหญิงรัตติกาลรีบร้อนทำงานและไม่ยอมจัดเก็บดวงดาวให้เป็นระเบียบเรียบร้อย...ชาวประมงจึงหลงทางกลางทะเลที่ทั้งมืดทั้งกว้างใหญ่ เด็กๆที่มองหาดวงดาวอธิษฐานไม่เจอก็เอาแต่นั่งร้องไห้

“นี่ฉันทำอะไรลงไปนี่ นี่ฉันทำอะไรลงไป” เจ้าหญิงคร่ำครวญและร้องไห้

“ทั้งๆที่รู้ว่างานนี้สำคัญ ฉันก็ยังทำงานอย่างไม่ระมัดระวัง ฉันน่าจะเชื่อแม่และเก็บข้าวของ ให้เป็นที่เป็นทาง เพื่อจะได้หาของที่ต้องการใช้เจอ ในเวลาที่อยากจะใช้มันอีกครั้ง” กว่าเจ้าหญิงจะรู้ตัวก็เกือบสายเกินไป...ดีที่เจ้าชายแห่งสายลมพัดผ่านมา

“เอาอย่างนี้ดีกว่าเจ้าหญิง ฉันจะช่วยพัดม่านเมฆมาบังดวงดาวทั้งหมดเอาไว้ก่อน ระหว่างนั้นเธอต้องจัดเรียงดวงดาวใหม่ให้ถูกต้องนะ” เจ้าชายแห่งสายลมอาสาช่วยเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด

“ฉันคงทำไม่ทัน แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด” เจ้าหญิงบอกกับตัวเองและตั้งใจจะแก้ไขสิ่งที่ทำผิดพลาดไป

“ลูกอยากจะให้แม่ช่วยด้วยไหม” ราชินีแห่งราตรีตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ได้ แต่หลังจากพระนางได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ อาการป่วยไข้ก็หาย ทั้งเจ้าหญิงและราชินีจึงช่วยกันจัดเรียงดวงดาวบนฟ้าใหม่จนเรียบร้อย แล้วเจ้าชายแห่งสายลมจึงค่อยๆพัดม่านเมฆให้เปิดออกจนเห็นดวงดาวที่พราวฟ้า...
“นั่นไง ดาวเหนืออยู่ตรงนั้นไงล่ะ” ชาวเรือร้องบอกแก่กัน พลางหันหัวเรือไปยังทิศทางที่ถูกต้อง

“นั่นไง ดวงดาวอธิษฐานของฉัน” เด็กๆที่กำลังร้องไห้เช็ดน้ำตา เมื่อเห็นดาวอธิษฐานปรากฏที่ขอบฟ้าอีกครั้ง

“เห็นหรือยังว่าหน้าที่ของเธอสำคัญมากเลยนะ เจ้าหญิงรัตติกาล” เจ้าชายสายลมก้มลงมองใบหน้าแห่งความสุขเหล่านั้น ก่อนจะพัดผ่านไป...ถึงตอนนี้เจ้าหญิงเองก็รู้แล้วว่า หน้าที่ของเธอนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน...

“ต่อไปนี้ลูกจะทำงานด้วยความตั้งใจ และที่สำคัญจะดูแลดาวทุกดวงให้อยู่เป็นที่เป็นทาง เพราะนอกจากจะทำให้สะอาดสวยงาม ยังง่ายเวลาจะใช้ด้วย ..จริงไหมคะแม่” เจ้าหญิงรัตติกาลหันไปถามราชินีอย่างนั้นแล้วแม่ลูกก็ยิ้มให้กัน...

หากมีใครสักคนกำลังจ้องมองท้องฟ้าในคืนนั้น...คงพบว่าแสงดาวสุกสว่างกระจ่างเต็มฟากฟ้า ..กว่าทุกคืน...